Pannenlappen

Tijdens mijn "slechte" periode kwam stilletjes aan de zin weer terug om te haken.
Het haken had eigenlijk een therapeutisch effect op me : het hielp om te ontspannen, om niet na te denken.  En al waren het allemaal relatief simpele projectjes, ik fleurde er wel weer van op.  

Zo maakte ik een hele resem portemonneetjes, die ik schonk om te verkopen voor het goede doel.  Dubbel goed gevoel dus.

En ging ik aan de slag om pannenlappen te haken. De meeste gaf ik intussen cadeau, maar eentje kreeg een plaatsje in onze keuken.  Ik maakte deze in de kleuren van onze keuken : rood en grijs.  En volgens mij zal die me altijd herinneren hoe sterk ik was om uit mijn dal te klauteren.

deze maakte ik 3 keer

soms wordt het allemaal wat te veel....

In mijn laatste post van 2016 gaf ik het al een beetje aan, het ging niet zo goed met me. 
Veel te veel aan mijn hoofd en  nergens meer rust vinden.










Op het werk ging het van kwaad naar erger.  Er kwam steeds maar meer werk op mijn bureautje te liggen en toen er dan ook tijdens de, oh zo drukke, zomermaanden maar eventjes 2 collega's uitvielen, was het gewoon pompen of verzuipen.  Iedereen op de bureau nam stukjes over, we probeerden er allemaal het beste van te maken. 
Zonder naar ons lichaam te luisteren, gewoon de signalen dat het uitstuurde, compleet negeren.


Eind juni was ik gewoon opgebrand: moe, prikkelbaar, slokdarmproblemen maar vooral: ik sliep amper nog.  Maar aan de noodrem trekken, daar dacht ik zelfs niet aan.  Gewoon verder gaan, want je kan al die kindjes aan de sportkampen toch niet in de steek laten.  En oh ja, dat evenement begin september (gordelfestival) waar ik mijn hart en ziel inleg, dat kon ik toch ook niet laten schieten.
Dus deden we gewoon verder, mijn lichaam schreeuwde om rust, rust dat ik het gewoon niet wou gunnen.




Begin augustus gingen we met het gezinnetje 10 dagen energie tanken in Zuid-Frankrijk.  Ik herleefde: niets moest, genieten, zalig nietsdoen,....  En we genoten, mijn energiepeil ging terug omhoog.  Toen ik terug aan het werk ging, straalde ik terug volgens de collega's.


Helaas, het duurde niet lang.  Welgeteld 1 dag en half hield ik het vol en ik voelde terug alle energie uit mijn lijf lopen.  Maar opgeven, nee, daar was ik nog niet klaar voor.  Ik haalde gordelfestival (je wil niet weten met welke wallen) en ik ging nog welgeteld 2 dagen erna werken.  De rest van die week had ik recup en mijn naïeve ik die dacht dat dat wel genoeg zou zijn om er de week nadien terug in te vliegen.  Mijn daagjes thuis slenterde ik maar wat rond, deed vanalles, maar ook niets,...
En toen, kwam de krak : ik ging de dochter halen van school en de onschuldige vraag "gaat het wel, mama?" was te veel.  Ik kon niet meer stoppen met wenen.  De dochter zei me dan ook, mama, ga naar de dokter, laat je helpen.  En nu ik er over nadenk, een 9-jarige moet zo'n raad niet aan haar moeder geven....




Die maandag ging ik naar de dokter.  Ik kreeg meteen 2 weken voorgeschreven en het advies om te rusten, alleen maar te doen wat ik graag deed.  Zo moeilijk, het was een stap, toegeven dat het niet meer ging.
Na die 2 weken ging het nog niet beter, en kreeg ik meteen een maand (tot ergens in oktober).  Ik streed zelfs bij hem om me toch niet zolang thuis te laten.
Stilletjes aan kwam ik uit mijn dal, af en toe deed ik opnieuw wat creatiefs, maar ik was vooral moe, moe...
En ja, ook nadien ging ik nog eens op doktersvisite: meteen tot eind november thuis.  En toen, had ik zelfs de moed niet om te vechten, ik rustte in mijn lot.  Eindelijk :-) 


Deze keer stond het gevreesde woordje "burn-out" bij mijn reden van afwezigheid.  Het was hard om het nu zwart op wit te zien staan, maar ik berustte.  Misschien had ik dat woordje wel "nodig" om aan mijn herstel te werken.
En hoewel sommigen niet echt begrip hadden, thuiszitten met een burn-out is niet een luxe ziekteverlof. Het is het resultaat van maanden/jaren al de signalen van je lichaam negeren, van gewoon verder te doen, tot je op een punt komt waarop je lichaam zegt, STOP. En vanaf dan is het leven van moment tot moment, tot je lichaam stilletjes aan de energie weer wil aanvullen.




Stapje bij stapje werd ik terug sterker, ik had weer zin om creatief bezig te zijn, ik voelde de energie terug.




In december ging ik terug aan de slag.  Wel maar halve dagen, ik nam in de namiddag steeds verlof of overuren op.  Het was aanpassen.  Maar het ging, zolang ik mijn grenzen goed bewaakte.


In januari ging ik opnieuw fulltime aan het werk.  Maar het is nog uitkijken, en vermoedelijk zal dat nog heel lang uitkijken zijn.  Het  burn-out monstertje loert om de hoek.  En nu is het nog steeds goed uitkijken om te luisteren, mijn grenzen weten liggen. En das verdomd hard.